Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» του Φρέντερικ Άστον, την οποία ανέβασε φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία της η Εθνική Λυρική Σκηνή, ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δει ποτέ από το μπαλέτο της Λυρικής μας! Βασισμένη στην περίφημη χορογραφία του Σερ Άστον, η «Κακοφυλαγμένη κόρη» ήταν μία παράσταση που δεν είχα ξαναδεί, μάλλον ο νέος Διευθυντής της ΕΛΣ, που την έχει χορέψει άλλωστε με μεγάλη επιτυχία, έβαλε το χεράκι του στην επιλογή. Πρόκειται για μια φαρσοκωμωδία, ηθογράφημα μιας εποχής πολύ μακρινής από εμάς και παρόλο που στην αρχή της σεζόν όταν η Λυρική την ενέταξε στο πρόγραμμά της δεν μας γέμισε το μάτι, τελικώς παρακολουθήσαμε μία καταπληκτική παράσταση!
Υπερπαραγωγή για τα μέτρα της Λυρικής, με το ανέβασμα ενός μικρού πόνι στη σκηνή, το στήσιμο γαϊτανακίου, φοβερό φωτισμό που δημιουργούσε την ατμόσφαιρα του παραμυθιού και πολύ όμορφα σκηνικά και κοστούμια, η παράσταση μας άφησε άφωνους! Και όχι μόνο για τα τριγύρω, και οι χορευτές ήταν πολύ καλοί!
Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» συνδυάζει σε μεγάλο βαθμό χορό και παντομίμα, γεγονός που ήταν ότι έπρεπε για τους χορευτές της Λυρικής μας, μιας και μπόρεσαν να καλύψουν την έλλειψη δεξιοτεχνίας τους με την εκφραστικότητα και τα ερμηνευτικά χαρίσματά τους! Επιπλέον, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά σαν να μου φάνηκαν πιο fit και αδυνατισμένοι οι χορευτές, μήπως επιτέλους μπήκε νέο αίμα στο μπαλέτο ή απλά βοήθησε η σαρακοστή; (δεν μπορώ να μην γράψω και την κακιούλα μου)
Στην παράσταση που παρακολούθησα, τη Λιζ ερμήνευσε η Σταυρούλα Καμπουράκη, η οποία ήταν όχι μόνο φίνα αλλά και θεατρικότατη, τον Κολάς ερμήνευσε ο Αλεξάντερ Νέσκωβ, και ο ρόλος του πήγαινε πάρα πολύ αφού προσέγγιζε με περισσή τρυφερότητα -ορατή στο κοινό- όχι μόνο το ρόλο του αλλά και το αντικείμενο του πόθου του Λιζ, ενώ την χήρα έπαιξε απολαυστικότατα ο Νίκος Τήλιος, ειδικά ο χορός με τα τσόκαρα που του έδωσε την ευκαιρία να βγει μπροστά, έβγαλε πολύ γέλιο χωρίς να γίνεται φαιδρός. Ένας ρόλος ακόμη που ξεχώρισε ήταν αυτός του επίδοξου γαμπρού Αλέν, τον οποίο ερμήνευσε ο Αντώνης Κορούτης και ήταν πολύ καλός! Ομολογώ ότι σε ένα σόλο που τον είχα δει πρόσφατα στη Ζιζέλ μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι άσθμαινε να βγάλει μια χαμηλής έντασης σειρά αλμάτων και επίσης ότι ήταν πολύ τσουπωτός για χορευτής (όπως και τόσοι άλλοι στο corps-de-ballet της Λυρικής) όμως στο ρόλο του ατσούμπαλου, πρωτόβγαλτου νεαρού που προσπαθεί εις μάτην να κατακτήσει τη Λιζ, ήταν πολύ καλός!
Νομίζω ότι με αυτή την παράσταση ο Μουχαμέντοφ βρήκε επιτέλους τι ταιριάζει περισσότερο στο υλικό που έχει στα χέρια του για να δουλέψει: ο συνδυασμός θεάτρου και μπαλέτου πάει στη γερασμένη Λυρική μας, που έχει όμως περισσή εκφραστικότητα στους πρωτοκλασάτους χορευτές της όπως προέκυψε από την «Κακοφυλαγμένη κόρη», τουλάχιστον αυτό είδα εγώ. Η Λυρική μας αποχαιρετά για φέτος με το δυνατότερό της φινάλε και αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας αναφορικά με το τι θα δούμε του χρόνου.
The Greek National Opera handled not at all “mal” its “Fille mal gardée”!
Frederick Ashton’s “La Fille mal gardée” which received its first premiere by the Greek National Opera last week, was the best ever ballet I have ever watched, produced by our National Opera!
Based on the famous Sir Ashton’s choreography, “La Fille mal gardée” was a ballet I hadn’t ever watched again, I guess the new director of the GNO ballet, Irek Mukhamedov, who actually had known great success with the particular ballet, had a lot to do with this selection. Somewhere between a farce and a high comedy of a time long gone, the play even though didn’t catch our attention when announced at the beginning of the season, proved to be a marvelous experience!
An epic production for the Greek Opera’s measures, the ballet left as stunned by presenting a cute little pony onstage, setting up a colorful maypole, featuring great lighting (by the lighting design consultant of the Birmingham Royal Ballet Peter Teigen) which created an airy-fairy ambience, as well as the very tasteful sets and costumes, firstly created by the late Osbert Lancaster, british painter, designer and more.
“La Fille mal gardée” largely combines dancing and mime, a combination which proved to be really effective for the Greek Opera’s dancers, since it helped them cover their lack of virtuosity with their expressiveness and their acting abilities! Moreover, -and maybe this idea came from the fact that the performance was incomparable to everything else we’ve watched the Opera produce the last few years- the dancers seemed more fit and slim, omg maybe they allowed new blood to enter their little clique or was is just the pre-Easter fast? (cannot avoid bitching a bit!)
The day I went to the ballet, Lise was played by Stavroula Kampouraki, who was ethereal and very expressive in comedy parts, Colas was played by Aleksandar Neskov who approached his part very tenderly (his love for Lise was so obvious to the spectators), while Nikos Tilios gave a delightful performance as widow Simone. His highlight, the cloak dance -which gave him the opportunity to get at front-, was funny but not ludicrous.
One other part that stood out was that of suitor Alain, played by Antonis Koroutis, who was pretty good! I must admit that in a Giselle solo that I’d seen him recently, I was impressed by his gasp of breath when trying to complete a series of low heat jumps and also his extra weight for a dancer (sad but true, that applies for other members of the corps-de-ballet too). Anyway, now seeing him posing as the clumsy, droll young man who tries in vain to win over Lise, I was pretty amused!
I think that with this play, Mukhamedov has finally figured out what kind of ballet suits better the dancing material of dancers he works with: the combination of drama/mime – ballet looks good for our “ageing” Opera, which still features very expressive first dancers though, or at least that was my impression when watching “La Fille mal gardée”. It seems that the ballet department of our National Opera makes a powerful exit for the season, leaving plenty of room for hope as to what we are going to see next year.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου