Πήγα κι εγώ εχθές στο Ηρώδειο για να δω μία από τις καλύτερες χορεύτριες στον κόσμο 2η φορά φέτος και ψιλοξενέρωσα με την 60λεπτη αρπαχτούλα, καλά και με την τρελή ζέστη αφού η παράσταση καθυστέρησε να αρχίσει μισή ώρα με αποτέλεσμα όχι μόνο το vintage κοτρώνι να έχει πυρώσει αλλά και η ατμόσφαιρα να θυμίζει σάουνα ή ραζούλ λόγω της παραγόμενης θερμότητας από το κούνημα χιλιάδων βεντάλιων.
Τεσπα, ας γυρίσουμε στην «αρπαχτή»: η πρώτη χορογραφία διά σχεδιασμού William Forsythe με τίτλο “Rearray” μας έκανε τα νεύρα τσατάλια, όχι γιατί δεν ήταν καλή, το αντίθετο έδωσε μάλιστα τη δυνατότητα στους χορευτές – Nicolas le Riche λέγεται ο παρτενέρ της- να ξεδιπλώσουν όλη την μαεστρία τους σε χάρη-ευλυγισία-πρωτοτυπία κινήσεων, γενικώς έπαιξαν πολλά συμπλέγματα και σφιχταγκαλιάσματα, τα οποία σταματάγανε και ξεκινάγανε από άλλο σημείο κάθε φορά, σαν μικρά ποιηματάκια ή σκετσάκια αλλά η μουσική θύμιζε επίσκεψη σε τρελό οδοντίατρο, ψυχολογικό θρίλερ με γάτες που γρατσουνάνε πατώματα, αλάδωτα βαγόνια του μετρό που τρίζουν στην προσπάθεια τους να σταματήσουν έγκαιρα στον Ευαγγελισμό, δεν μπορώ τώρα να βρω άλλο παραλληλισμό but you get the picture. Ήταν τόσο απαίσια μουσική, David Morrow λέγεται ο συνθέτης, που δε σε άφηνε να συγκεντρωθείς στη χορογραφία αλλά σε τσίτωνε τόσο ώστε να κουνάς ακόμα δυνατότερα τη βεντάλια σου. Αυτή –η χορογραφία μόνο για να εξηγούμαστε- ήταν και η καλύτερη στιγμή της παράστασης. Στο διάλειμμα της Sylvie, τα παιδιά που χόρεψαν ήταν οκ, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας, δεν ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί, και το γεγονός ότι το κοινό τσακίστηκε να τους χειροκροτήσει νομίζω ότι υποδηλώνει την απογοήτευση από την πρώτη εμφάνιση της Sylvie.
H 2η εμφάνιση της Sylvie, μετά από διάλλειμα λες κι είναι εύκολο στο Ηρώδειο να βγεις έξω και να γυρίσεις σε 10 λεπτάκια, ήταν συμπαθητική, ξεκίνησε με video projection και δεν κορυφώθηκε ποτέ! Ήπια χορογραφία, ήπια μουσική, ήπια κίνηση, γενικώς κάτι σαν γιαούρτι ούτε γλυκό ούτε ξυνό, ούτε κρύο ούτε ζεστό, καλό αλλά λίγο…
Τεσπα, ας γυρίσουμε στην «αρπαχτή»: η πρώτη χορογραφία διά σχεδιασμού William Forsythe με τίτλο “Rearray” μας έκανε τα νεύρα τσατάλια, όχι γιατί δεν ήταν καλή, το αντίθετο έδωσε μάλιστα τη δυνατότητα στους χορευτές – Nicolas le Riche λέγεται ο παρτενέρ της- να ξεδιπλώσουν όλη την μαεστρία τους σε χάρη-ευλυγισία-πρωτοτυπία κινήσεων, γενικώς έπαιξαν πολλά συμπλέγματα και σφιχταγκαλιάσματα, τα οποία σταματάγανε και ξεκινάγανε από άλλο σημείο κάθε φορά, σαν μικρά ποιηματάκια ή σκετσάκια αλλά η μουσική θύμιζε επίσκεψη σε τρελό οδοντίατρο, ψυχολογικό θρίλερ με γάτες που γρατσουνάνε πατώματα, αλάδωτα βαγόνια του μετρό που τρίζουν στην προσπάθεια τους να σταματήσουν έγκαιρα στον Ευαγγελισμό, δεν μπορώ τώρα να βρω άλλο παραλληλισμό but you get the picture. Ήταν τόσο απαίσια μουσική, David Morrow λέγεται ο συνθέτης, που δε σε άφηνε να συγκεντρωθείς στη χορογραφία αλλά σε τσίτωνε τόσο ώστε να κουνάς ακόμα δυνατότερα τη βεντάλια σου. Αυτή –η χορογραφία μόνο για να εξηγούμαστε- ήταν και η καλύτερη στιγμή της παράστασης. Στο διάλειμμα της Sylvie, τα παιδιά που χόρεψαν ήταν οκ, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας, δεν ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί, και το γεγονός ότι το κοινό τσακίστηκε να τους χειροκροτήσει νομίζω ότι υποδηλώνει την απογοήτευση από την πρώτη εμφάνιση της Sylvie.
H 2η εμφάνιση της Sylvie, μετά από διάλλειμα λες κι είναι εύκολο στο Ηρώδειο να βγεις έξω και να γυρίσεις σε 10 λεπτάκια, ήταν συμπαθητική, ξεκίνησε με video projection και δεν κορυφώθηκε ποτέ! Ήπια χορογραφία, ήπια μουσική, ήπια κίνηση, γενικώς κάτι σαν γιαούρτι ούτε γλυκό ούτε ξυνό, ούτε κρύο ούτε ζεστό, καλό αλλά λίγο…
Τώρα να λες λίγη μια παράσταση της Guillem είναι σίγουρα βλασφημία, αυτό συμβαίνει όμως διότι η παράσταση που είδαμε το χειμώνα στο Μέγαρο “Push & Solo, Shift, Two” με τον Russell Maliphant ως παρτενέρ της αυτή τη φορά, ήταν συγκλονιστική! Στο “Two” το παιχνίδι με τα φώτα και η δεξιοτεχνία στην κίνηση των χεριών της έκανε τη Guillem να μοιάζει με ηρωίδα του Matrix ενώ το Push που χόρεψε με τον Maliphant ήταν τόσο σαγηνευτικό που ξέχναγες ότι βρισκόσουν σε σάλα χορού, όχι we didn’t’ touch ourselves αλλά ήταν τόσο σέξιιιιιιιιιι! Εξ’ου και ο τίτλος Sylvie@Μέγαρο ruledddd, Sylvie@Ηρώδειο εχμμμμμμμμ.
PushSylvie Guillem at Athens Concert Hall vs Sylvie Guillem at Odeon of Herodus Atticus mark 1+!
Last night, while the band of John Bon Jovi was visiting the nearby Museum of Acropolis, Maria and I went to the Odeon of Herodus Atticus so as to watch only one of the brightest ballet stars in the world and the fact is that we were a bit disappointed…
The ticket was rather expensive for an one hour show involving only three dancers, without any settings or costumes and then it was the heat, largely magnified by the energy produced by thousands of people moving up and down their fans (we say it vendalia) in order to get a hint of fresh air.
On top of that, the first choreography, William Forsythe’s “Rearray”, although it was very interesting, as it seemed like stapling a series of small poems or fragments of human interaction in one duet that gave both dancers, Nicolas le Riche was her partner, an opportunity to unfold all their techniques and plasticity, featured such an irritating music, by David Morrow, like visiting a sadistic orthodontist or a psychological thriller where thousands of cats were scratching their nails on the floor. This choreography was I think the highlight of the evening, apart from the music of course!!! During Guillem’s break, the dancers that took the torch were ok, fine by me but nothing special, maybe they were trying to provoke us a bit, since the female dancer took her top off, and the fact that the audience tried too much to applause them insinuated I think that Sylvie’s first appearance wasn’t so magical as it used to be.
Her 2nd appearance was ok, nice, started with a video projection and never took off! Mild choreography, gentle music, rounded movement, something like yogurt, neither sweet nor sour, neither cold nor hot, likable but something was missing…
Now to call Sylvie Guillem’s appearance just good is of course blasphemy, but this happens only ‘cause when we saw her this winter in the city’s concert hall, in the show “Push & Solo, Shift, Two” with Russell Maliphant, she was amazing! In “Two” the game of lights in combination with the movements of her hands made her seem like the protagonist on Matrix inside the Matrix, while in “Push” with Maliphant as her partner she was mesmerizing and the result was so alluring that it made as forget we were on a ballet theatre, no we didn’t’ touch ourselves but it was so sexyyyy!
And that’s where the title comes from, Sylvie@ Athens Concert Hall ruledddd, Sylvie@ Odeon of Herodus Atticus hmmmmmm…
Last night, while the band of John Bon Jovi was visiting the nearby Museum of Acropolis, Maria and I went to the Odeon of Herodus Atticus so as to watch only one of the brightest ballet stars in the world and the fact is that we were a bit disappointed…
The ticket was rather expensive for an one hour show involving only three dancers, without any settings or costumes and then it was the heat, largely magnified by the energy produced by thousands of people moving up and down their fans (we say it vendalia) in order to get a hint of fresh air.
On top of that, the first choreography, William Forsythe’s “Rearray”, although it was very interesting, as it seemed like stapling a series of small poems or fragments of human interaction in one duet that gave both dancers, Nicolas le Riche was her partner, an opportunity to unfold all their techniques and plasticity, featured such an irritating music, by David Morrow, like visiting a sadistic orthodontist or a psychological thriller where thousands of cats were scratching their nails on the floor. This choreography was I think the highlight of the evening, apart from the music of course!!! During Guillem’s break, the dancers that took the torch were ok, fine by me but nothing special, maybe they were trying to provoke us a bit, since the female dancer took her top off, and the fact that the audience tried too much to applause them insinuated I think that Sylvie’s first appearance wasn’t so magical as it used to be.
Her 2nd appearance was ok, nice, started with a video projection and never took off! Mild choreography, gentle music, rounded movement, something like yogurt, neither sweet nor sour, neither cold nor hot, likable but something was missing…
Now to call Sylvie Guillem’s appearance just good is of course blasphemy, but this happens only ‘cause when we saw her this winter in the city’s concert hall, in the show “Push & Solo, Shift, Two” with Russell Maliphant, she was amazing! In “Two” the game of lights in combination with the movements of her hands made her seem like the protagonist on Matrix inside the Matrix, while in “Push” with Maliphant as her partner she was mesmerizing and the result was so alluring that it made as forget we were on a ballet theatre, no we didn’t’ touch ourselves but it was so sexyyyy!
And that’s where the title comes from, Sylvie@ Athens Concert Hall ruledddd, Sylvie@ Odeon of Herodus Atticus hmmmmmm…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου