The Clytemnystra project

Πρώτη φορά που είδα παράσταση χορογραφημένη, σκηνογραφημένη και ντυμένη από τη Martha Graham (όχι τίποτα γκραν γκινιόλ από τον τάφο, πρόκειται για αναβίωση παράστασης που πρωτοπαρουσιάστηκε πριν από 50 χρόνια με την ίδια τη δημιουργό υπερηλικιωμένη πρωταγωνίστρια). Καθηλώθηκα, κατάπια τη γλώσσα μου, θαμπώθηκα από τα σώματα, καταράστηκα το διάλειμμα και ξέχασα τις οδομαχίες με τις Καπνικαρέες στο μπαρ του Μεγάρου από το πρώτο βήμα του αγγελιοφόρου στη σκηνή. Δε μου έρχονται πιο βαρύγδουπα επίθετα για να δηλώσω το δέος μου, ρίξε μια ματιά εδώ, αν και το βίντεο δεν έχει καμιά σχέση με την εντύπωση του real thing.

Clytemnystra’s project was my first live contact with Martha ‘s Graham world, the first play actually choreographed, staged and dressed by the Grande dame of modern dance (don’t think grand giniol- beyond the grave kind of stuff, it is a revival of a performance originally staged 50 years ago where the late creator was an aged protagonist). My attention was riveted, my mouth was open, my tongue was swallowed, my vision was blurred by the astonishing bodies, I cursed the break and forgot my conflicts with the old ladies in Athens’ Concert Hall foyer when the messenger took his first step on the stage. I cannot find now any more pompous words to describe my wonderment so pls check here although the video depiction is really far from the impression of the real thing.

Ivan Vasiliev!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πήγα την προηγούμενη Παρασκευή στο gala χορού της Ζαχάροβα* και ενώ αισθανόμουν ήδη συγκινημένη που θα ξαναδώ ζωντανή ή ζωντανά μια soon2be θρυλική χορεύτρια (και όχι μέσω βίντεο από το κανάλι της Βουλής, την ΕΡΤ, τώρα και το youtube) η αποκάλυψη ήταν ο πιτσιρικάς Ivan Vasiliev ο οποίος έκανε μαγικά πετώντας πάνω στη σκηνή και οδήγησε το ελληνικό κοινό του Μεγάρου σε αντιδράσεις εμφάνισης Σάκη με δυνατά επιφωνήματα και χειροκροτήματα!!! Για του λόγου το αληθές δες εδώ lucky me λίγο από νέο Νουρέγιεφ-Μπαρίσνικοφ και ότι άλλο θα τον ονομάσουν μέχρι να καθιερωθεί.

* η κολλητή μου βλέποντας τη Ζαχάροβα είχε την αίσθηση ότι χορεύουν και τα μαλλιά της και είχε δίκιο!!!! Δες εδώ Revelation!

Last Friday I attended Zacharova’s* dancing gala and although I was already thrilled to see again live (and alive/not through the oldest kind of video/national TV) a soon 2be legendary dancer, the real revelation was the youngster Ivan Vasiliev who spread some magic by his dynamically gracious flying around the stage and led Greek audiences to loud clapping and cheering (I swear I have never experienced something like this in the Athens Concert Hall). So please sink your teeth here lucky me for a bite of the new Nureyev – Baryshnikov and whatever other tag will hang him until he gets established with his actual name.

*my best friend while enjoying Zacharova dancing had the feeling that even her hair was participating to the choreography and she was right! See here Revelation !

Ρωμαίος & Ιουλιέτα αλά Ρώσικο Κλασικό Μπαλέτο της Μόσχας / Romeo & Juliet by the Russian Classical Ballet of Moscow

Συγκινητική η παράσταση που ανέβηκε το προηγούμενο σκ στο Παλλάς όπου απολαύσαμε περισσότερο τις ερμηνευτικές δυνατότητες των χορευτών παρά τη χορευτική δεξιοτεχνία τους. Η χορογραφία παρουσίαζε την τραγική ιστορία των νεαρών εραστών εστιάζοντας στις σχέσεις αγάπης - μίσους μεταξύ τους και μεταξύ των οικογενειών τους και δίνοντας έμφαση στη θεατρικότητα της έκφρασης κατά κύριο λόγο και όχι στο χορό (που είχε κάπως δευτερεύοντα ρόλο κατά τη γνώμη μου ίσως λόγω και των κάπως «θαμπών» χορευτών (όπως το «θαμπό φωνή» της Μις Τζούλη) με εξαίρεση την αιθέρια Ιουλιέτα Kristina Kretova). Overall η παράσταση μου άρεσε, ευτυχώς που άνοιξε και το Παλλάς δηλαδή, και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μπαλέτο και το χειμώνα πέρα από τις παραστάσεις της Λυρικής. Άψογη οπτικοακουστικά η αίθουσα ακόμα και άμα κάθεσαι πίσω, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι γνωστές Καπνικαρέες με τα γεροντάκια που σέρνουν μαζί τους (και κοιμούνται στην καρέκλα) είναι ανεκτίμητη. Παρακολουθώντας την παράσταση θυμήθηκα την ομώνυμη –προ δεκαετίας- ταινία του Buz Luhrmann (που να χάθηκε άραγε αυτή η ψυχή;) που πολύ με είχε αρέσει -παρόλο που οι πρωταγωνιστές μιλούσαν σαν το Master Yonda- και μέχρι να βγει στο σινεμά το “The Beach” αποκαλούσα το Leonardo (ATF) Romeooooooooo Δες εδώ μία ATC Ιουλιέτα, την Maya Plisetskaya που χορεύει με την παμπαπαλαιότερη γενιά του Κλασικού Μπαλέτου της Μόσχας και δίνει ρέστα!

It was a very emotional performance the one we attended last week at Palace, where we mostly enjoyed the drama abilities of the dancers rather than their dancing expertise. The choreography presented the tragic story of the young lovers by focusing on the love-hate relationships between them and their families and by emphasizing firstly on the dramatization of expressions and secondly or should I say lastly on the dance itself which featured an inferior role to the whole performance perhaps due to the not so bright dancers -with the exception of the ethereal Kristina Kretova-. Nevertheless, the overall performance was lovely and touching, thank god for Palace that is to say, which by its reopening allow as to watch some ballet even in the winter apart from the National Opera plays. The hall was perfect from an audiovisual point of view even for those sitting at the back while the “ambience” created by the known-unknown frequenters (sad but true) old ladies and their virtually dragged there escorts (who fall asleep at their chairs) is priceless. While enjoying the play, I remembered the “Romeo + Juliet” Buz Luhrmann film I watched 10 years ago, that I had really loved, although the actors were speaking like Master Yoda, and until the film “The Beach” came out, I was referring to Leonardo (all time favorite) as Romeoooo! Pls check here an all time classic Juliet, Maya Plisetskaya dancing with the Classical Ballet of Moscow generation of yours and ruling!

Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης / The Rite of Spring

Στα 80's, μικρή επίδοξη μπαλαρίνα κι εγώ, είδα για πρώτη φορά (στην κρατική τηλεόραση) την Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκι χορογραφημένη από τον Μορίς Μπεζάρ και έπαθα την πλάκα μου! Αφενός με τη μουσική, μιας και στο δημοτικό της επαρχίας που πήγαινα δεν "ξέραμε από Στραβίνσκι" ενώ οι γονείς μου ήταν ακόμη φαν του νέου κύματος, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ο Μπεζάρ "μετέφρασε" τη μουσική αυτή σε κίνηση. Μία μουσική που σε παίρνει από τα χαμηλά και σε οδηγεί στην απόλυτη τσίτα και μία χορογραφία όπου ακόμη κι εγώ που δεν ξέρω από μουσική έβλεπα να αποτυπώνει την ένταση κάθε νότας στις κινήσεις των χορευτών.Φοβερός ο Μπεζάρ και λυπάμαι που έχασα την τελευταία επίσκεψή του στην Αθήνα γιατί τα λίγα διαθέσιμα εισιτήρια την πρώτη σχεδόν μέρα διάθεσής τους, κάνανε 90 ευρώ και ήταν στον εξώστη στου Παλάς. Ελπίζω το ταλέντο του και η δημιουργικότητά του να συνεχίσει να υπάρχει μέσω του μπαλέτου της Λωζάνης για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι (να και το κλισέ).20 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που είδα την Ιεροτελεστία της Άνοιξης στην tv, αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ήθελα να είχα μαγνητοσκοπήσει εκείνη την παράσταση που πέτυχα στο άσχετο και να τη μοιραστώ μαζί σας γιατί θεωρώ ότι δεν θα άφηνε ασυγκίνητους ακόμη και αυτούς που πήζουν με το μπαλέτο.Από την άλλη πλευρά, πρόσφατα είδα στη Λυρική μία παράσταση που δύσκολα θα συγκινούσε ακόμα και άυτούς που αγαπούν το μπαλέτο χωρίς να είναι τρελοί γνώστες (δηλαδή κάτι τύπους σαν κι εμένα). Αναφέρομαι στο τρίπτυχο Πακίτα, Η Παβάνα του Μαυριτανού και Νάπολη, Ντιβερτιμέντο. Τόσο η Πακίτα όσο και η Νάπολη Ντιβερτιμέντο, ήταν χορογραφίες που ανεβάζαν πολύ κόσμο στη σκηνή εκτός από τα σύντομα σόλα. Οι χορευτές δεν ήταν συντονισμένοι μεταξύ τους με αποτέλεσμα αντί να απολαμβάνεις την παράσταση να ψάχνεις να εντοπίσεις το λάθος, το οποίο ήταν προφανές ακόμη και στο ανειδίκευτο μάτι. Από την Πακίτα εξαιρώ την πρωταγωνίστρια Μαρία Κουσούνη, που ήταν πολύ όμορφη και οι κινήσεις της ξεχείλιζαν από χάρη και πλαστικότητα ώστε να καθοδηγούν συνεχώς το βλέμμα σου πάνω της. Τη διαφορά στο σύνολο της παράστασης έκανε η 2η χορογραφία, Η Παβάνα του Μαυριτανού, μια κυλιόμενη χορογραφία εναλλαγής ρόλων όπου και οι 4 χορευτές ήταν απόλυτα συντονισμένοι σε μία ρευστή κίνηση.Ως λάτρης του κλασικού χορού, ελπίζω ότι η Λυρική με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, θα καταφέρει να αναδείξει έστω και μία/έναν κορυφαίο χορευτή, να δημιουργήσει ένα ρεύμα στη χώρα μας και να οδηγήσει στην επίτευξη μίας άνοιξης και για τον ελληνικό χορό, ώστε να μην αισθανόμαστε απλώς φτωχοί συγγενείς των χορευτών και δημιουργών παραστάσεων που σπάνια δυστυχώς έρχονται στην Ελλάδα.

During 80’s, as a young wannabe ballerina I watched for the first time (on national TV) Igor Stravinsky’s “The Rite of Spring” choreographed by Maurice Béjart and got really messed up (in a good way)! Partly because of the divine music, unknown kind to a 10 year old being raised at the province and whose parents shared a liking for the new wave Greek music, but mostly because of the way Béjart was “encoding” this music into movement. A kind of music that lifts you from the bottom of the floor to the ultimate hypertension and a choreography that even myself who don’t know much about music, could literally see it taking a passionate form through the dancers’ moves.

Béjart is, was genius and I’ m really sorry I missed his last visit in Athens just because the very few tickets available the very first day of sale cost 90 Euros and the seats were located at the end of the world, or at the end of Pallas actually. Hopefully his talent and creativity will keep living through the Ballet of Lausanne and the Ballet of the 20th century so as for younger people to keep learning and being amazed and elders to keep remembering (I love such clichés).
20 decades after the first time I watched “The Rite of Spring” in TV, if I could turn back in time I would have definitely videotaped that incredible performance that I saw by chance and share it with you cause I’m pretty sure that it would touch even those people considering ballet and modern dance to be rather boring.

On the other hand, I recently saw a performance in the National Opera of Greece that it would hardly move even those ballet lovers who don’t really know much about ballet, like me. I refer to the triptyque Paquita, Pavane du Prince Mauritius and Napoli Divertimento. In Paquita and Napoli Divertimento the stage was loaded with people apart from the brief solos. The dancers weren’t synchronized and as a result instead of enjoying the performance I caught myself searching for the mistakes which were really obvious even for the non connoisseurs. From the Paquita result I would like to exclude the leading dancer Maria Kousouni who was very beautiful and her movement was overflowed with grace and plasticity so as to captivate everybody’s sight, thank god. What made a difference was the 2nd performance, Pavane du Prince Mauritius, an ultra pliant, kind of liquidated -seemed to me- choreography where all 4 dancers were totally coordinated with each other in one unified movement.

As a ballet amoureuse, I hope that our National Opera against all the odds that seems to face the last decades, will manage to bring up to the spotlight even one major dancer, to create a dancing vague in our country and lead to a spring for Greek dance after the dark ages it’s been enduring for decades.