Συγκινητική η παράσταση που ανέβηκε το προηγούμενο σκ στο Παλλάς όπου απολαύσαμε περισσότερο τις ερμηνευτικές δυνατότητες των χορευτών παρά τη χορευτική δεξιοτεχνία τους. Η χορογραφία παρουσίαζε την τραγική ιστορία των νεαρών εραστών εστιάζοντας στις σχέσεις αγάπης - μίσους μεταξύ τους και μεταξύ των οικογενειών τους και δίνοντας έμφαση στη θεατρικότητα της έκφρασης κατά κύριο λόγο και όχι στο χορό (που είχε κάπως δευτερεύοντα ρόλο κατά τη γνώμη μου ίσως λόγω και των κάπως «θαμπών» χορευτών (όπως το «θαμπό φωνή» της Μις Τζούλη) με εξαίρεση την αιθέρια Ιουλιέτα Kristina Kretova). Overall η παράσταση μου άρεσε, ευτυχώς που άνοιξε και το Παλλάς δηλαδή, και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μπαλέτο και το χειμώνα πέρα από τις παραστάσεις της Λυρικής. Άψογη οπτικοακουστικά η αίθουσα ακόμα και άμα κάθεσαι πίσω, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι γνωστές Καπνικαρέες με τα γεροντάκια που σέρνουν μαζί τους (και κοιμούνται στην καρέκλα) είναι ανεκτίμητη. Παρακολουθώντας την παράσταση θυμήθηκα την ομώνυμη –προ δεκαετίας- ταινία του Buz Luhrmann (που να χάθηκε άραγε αυτή η ψυχή;) που πολύ με είχε αρέσει -παρόλο που οι πρωταγωνιστές μιλούσαν σαν το Master Yonda- και μέχρι να βγει στο σινεμά το “The Beach” αποκαλούσα το Leonardo (ATF) Romeooooooooo Δες εδώ μία ATC Ιουλιέτα, την Maya Plisetskaya που χορεύει με την παμπαπαλαιότερη γενιά του Κλασικού Μπαλέτου της Μόσχας και δίνει ρέστα! 
It was a very emotional performance the one we attended last week at Palace, where we mostly enjoyed the drama abilities of the dancers rather than their dancing expertise. The choreography presented the tragic story of the young lovers by focusing on the love-hate relationships between them and their families and by emphasizing firstly on the dramatization of expressions and secondly or should I say lastly on the dance itself which featured an inferior role to the whole performance perhaps due to the not so bright dancers -with the exception of the ethereal Kristina Kretova-. Nevertheless, the overall performance was lovely and touching, thank god for Palace that is to say, which by its reopening allow as to watch some ballet even in the winter apart from the National Opera plays. The hall was perfect from an audiovisual point of view even for those sitting at the back while the “ambience” created by the known-unknown frequenters (sad but true) old ladies and their virtually dragged there escorts (who fall asleep at their chairs) is priceless. While enjoying the play, I remembered the “Romeo + Juliet” Buz Luhrmann film I watched 10 years ago, that I had really loved, although the actors were speaking like Master Yoda, and until the film “The Beach” came out, I was referring to Leonardo (all time favorite) as Romeoooo! Pls check here an all time classic Juliet, Maya Plisetskaya dancing with the Classical Ballet of Moscow generation of yours and ruling!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου