Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης / The Rite of Spring

Στα 80's, μικρή επίδοξη μπαλαρίνα κι εγώ, είδα για πρώτη φορά (στην κρατική τηλεόραση) την Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκι χορογραφημένη από τον Μορίς Μπεζάρ και έπαθα την πλάκα μου! Αφενός με τη μουσική, μιας και στο δημοτικό της επαρχίας που πήγαινα δεν "ξέραμε από Στραβίνσκι" ενώ οι γονείς μου ήταν ακόμη φαν του νέου κύματος, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ο Μπεζάρ "μετέφρασε" τη μουσική αυτή σε κίνηση. Μία μουσική που σε παίρνει από τα χαμηλά και σε οδηγεί στην απόλυτη τσίτα και μία χορογραφία όπου ακόμη κι εγώ που δεν ξέρω από μουσική έβλεπα να αποτυπώνει την ένταση κάθε νότας στις κινήσεις των χορευτών.Φοβερός ο Μπεζάρ και λυπάμαι που έχασα την τελευταία επίσκεψή του στην Αθήνα γιατί τα λίγα διαθέσιμα εισιτήρια την πρώτη σχεδόν μέρα διάθεσής τους, κάνανε 90 ευρώ και ήταν στον εξώστη στου Παλάς. Ελπίζω το ταλέντο του και η δημιουργικότητά του να συνεχίσει να υπάρχει μέσω του μπαλέτου της Λωζάνης για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι (να και το κλισέ).20 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που είδα την Ιεροτελεστία της Άνοιξης στην tv, αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ήθελα να είχα μαγνητοσκοπήσει εκείνη την παράσταση που πέτυχα στο άσχετο και να τη μοιραστώ μαζί σας γιατί θεωρώ ότι δεν θα άφηνε ασυγκίνητους ακόμη και αυτούς που πήζουν με το μπαλέτο.Από την άλλη πλευρά, πρόσφατα είδα στη Λυρική μία παράσταση που δύσκολα θα συγκινούσε ακόμα και άυτούς που αγαπούν το μπαλέτο χωρίς να είναι τρελοί γνώστες (δηλαδή κάτι τύπους σαν κι εμένα). Αναφέρομαι στο τρίπτυχο Πακίτα, Η Παβάνα του Μαυριτανού και Νάπολη, Ντιβερτιμέντο. Τόσο η Πακίτα όσο και η Νάπολη Ντιβερτιμέντο, ήταν χορογραφίες που ανεβάζαν πολύ κόσμο στη σκηνή εκτός από τα σύντομα σόλα. Οι χορευτές δεν ήταν συντονισμένοι μεταξύ τους με αποτέλεσμα αντί να απολαμβάνεις την παράσταση να ψάχνεις να εντοπίσεις το λάθος, το οποίο ήταν προφανές ακόμη και στο ανειδίκευτο μάτι. Από την Πακίτα εξαιρώ την πρωταγωνίστρια Μαρία Κουσούνη, που ήταν πολύ όμορφη και οι κινήσεις της ξεχείλιζαν από χάρη και πλαστικότητα ώστε να καθοδηγούν συνεχώς το βλέμμα σου πάνω της. Τη διαφορά στο σύνολο της παράστασης έκανε η 2η χορογραφία, Η Παβάνα του Μαυριτανού, μια κυλιόμενη χορογραφία εναλλαγής ρόλων όπου και οι 4 χορευτές ήταν απόλυτα συντονισμένοι σε μία ρευστή κίνηση.Ως λάτρης του κλασικού χορού, ελπίζω ότι η Λυρική με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, θα καταφέρει να αναδείξει έστω και μία/έναν κορυφαίο χορευτή, να δημιουργήσει ένα ρεύμα στη χώρα μας και να οδηγήσει στην επίτευξη μίας άνοιξης και για τον ελληνικό χορό, ώστε να μην αισθανόμαστε απλώς φτωχοί συγγενείς των χορευτών και δημιουργών παραστάσεων που σπάνια δυστυχώς έρχονται στην Ελλάδα.

During 80’s, as a young wannabe ballerina I watched for the first time (on national TV) Igor Stravinsky’s “The Rite of Spring” choreographed by Maurice Béjart and got really messed up (in a good way)! Partly because of the divine music, unknown kind to a 10 year old being raised at the province and whose parents shared a liking for the new wave Greek music, but mostly because of the way Béjart was “encoding” this music into movement. A kind of music that lifts you from the bottom of the floor to the ultimate hypertension and a choreography that even myself who don’t know much about music, could literally see it taking a passionate form through the dancers’ moves.

Béjart is, was genius and I’ m really sorry I missed his last visit in Athens just because the very few tickets available the very first day of sale cost 90 Euros and the seats were located at the end of the world, or at the end of Pallas actually. Hopefully his talent and creativity will keep living through the Ballet of Lausanne and the Ballet of the 20th century so as for younger people to keep learning and being amazed and elders to keep remembering (I love such clichés).
20 decades after the first time I watched “The Rite of Spring” in TV, if I could turn back in time I would have definitely videotaped that incredible performance that I saw by chance and share it with you cause I’m pretty sure that it would touch even those people considering ballet and modern dance to be rather boring.

On the other hand, I recently saw a performance in the National Opera of Greece that it would hardly move even those ballet lovers who don’t really know much about ballet, like me. I refer to the triptyque Paquita, Pavane du Prince Mauritius and Napoli Divertimento. In Paquita and Napoli Divertimento the stage was loaded with people apart from the brief solos. The dancers weren’t synchronized and as a result instead of enjoying the performance I caught myself searching for the mistakes which were really obvious even for the non connoisseurs. From the Paquita result I would like to exclude the leading dancer Maria Kousouni who was very beautiful and her movement was overflowed with grace and plasticity so as to captivate everybody’s sight, thank god. What made a difference was the 2nd performance, Pavane du Prince Mauritius, an ultra pliant, kind of liquidated -seemed to me- choreography where all 4 dancers were totally coordinated with each other in one unified movement.

As a ballet amoureuse, I hope that our National Opera against all the odds that seems to face the last decades, will manage to bring up to the spotlight even one major dancer, to create a dancing vague in our country and lead to a spring for Greek dance after the dark ages it’s been enduring for decades.