Ένας Δον Κιχώτης από την Κούβα / A Don Quixote Cubano

Πριν από κάνα μήνα και κάτι παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής το Δον Κιχώτη της Αλίσια Αλόνσο με το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Η παράσταση ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό χορευτών και σκηνικών που παρέπεμπε περισσότερο σε θεατρικό και λιγότερο σε μπαλέτο μιας και η εκφραστικότητα της χορογραφίας-σκηνοθεσίας κάλυπτε 100% την απουσία διαλόγου. Στο βουβό θέατρο της Αλίσια Αλόνσο καμιά 30αριά χορευτές έφεραν με τη δεξιοτεχνία τους στη ζωή το κλασικό στόρι του Θερβάντες με λεπτομερέστατη εικονογράφηση αφού και Δον Κιχώτη με πανοπλία και Ροσινάντη είχε, και Σάντσο Πάντσα με κοιλιά, και την ονειρική Δουλτσινέα και ανεμόμυλους και γελαστούς τσιγγάνους και κακούς γάλλους στρατιώτες και τα πάντα.

Ως φαν της ρωσικής σχολής, οι μπαλετίστες της Κουβάς μου φάνηκαν λίγο αγύμναστοι και τσουπωτούληδες -πού οι κυκνίσιες φιγούρες και τα ανάλαφρα άλματα των μοσχοβιτών- είχαν όμως τη γοητεία και το πλούσιο καστανό μαλλί των γνήσιων θαμώνων του Havana Club (κυρίως του τηλεοπτικού εννοώ γιατί στο κανονικό δεν έχω πάει).

Περισσότερο κι από την παράσταση μου έκανε εντύπωση η αειθαλής ιδρύτρια και ακόμα διευθύντρια του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας, η προσωπική ιστορία και καριέρα της οποίας αποτελεί αυτό που κλισεδιάρικα αποκαλούμε «θρίαμβο της θέλησης» με τα προβλήματα όρασης και την ταραχώδη ζωή της.

Σε πείσμα της ηλικίας της λοιπόν, είναι γεννημένη το 1920 σύμφωνα με τη Wikipedia, η Αλίσια Αλόνσο στο τέλος της παράστασης ανέβηκε υποβασταζόμενη στη σκηνή, κάτι που σίγουρα θα σιχαινόταν υποψιάζομαι, προκειμένου να χαιρετήσει το ελληνικό κοινό της και να νιώσει το χειροκρότημά του, και όλη αυτή την ώρα we couldn’t help wondering με την κολλητή μου πως τα κατάφερε το θηρίο και χορογράφησε όλο αυτό το Μπεν Χουρ με τους πολυάριθμους πρωταγωνιστές και το υπερπαραγωγή corps de ballet. Η κουβανή prima ballerina assoluta ήταν βαμμένη και ντυμένη όπως οι grandes dames στις παλιές χολιγουντιανές ταινίες με τιρμπάν, έντονο κόκκινο κραγιόν και πολλά δαχτυλίδια και βλέποντας από τόσο κοντά μία μυθική χορεύτρια (lucky us από την 3η σειρά μιας τεράστιας αίθουσας) συγκινήθηκα η βλαμμένη, που να την έβλεπα δηλαδή και να χορεύει 20 χρόνια πριν στο Λυκαβηττό!

About a month ago, I was lucky enough to attend Alicia Alonso’s Don Quixote ballet performed by the National Ballet of Cuba at the Athens Concert Hall. The performance -a colorful mosaic of dancers and decorative elements- seemed more like a play and less like a ballet since the expressiveness of the choreography and the whole direction totally made up for the absence of speech. In Alicia’s Alonso silent theatre, about 30 dancers livened up Cervantes’ classic story with detailed illumination since it included Don Quixote in his shining armor and Rosinante and Sancho Panza with a beer belly and the dreamy Dulcinea, and windmills and benevolent gypsies and malevolent soldiers and everything you can imagine when reading the actual book.

As an admirer of the Russian ballet school, Cuba’s ballet dancers seemed just a notch flabby and undrilled to me –they were lacking the agile postures and the lightsome jumps of the moscowians- they featured the charm and the thick brown hair of genuine Havana Club regulars though (mostly referring to TV’s ad Havana Club ‘cause I’ve never been to the real thing).

Even more than the play, what made an impression on me was the ever young establisher and director of Cuba’s National Ballet, whose personal story and career represents what we call “the triumph of will” due to her eyesight problems and tumultuous lifestory.

Against all odds in terms of her age, she was born in 1920 according to the Wikipedia, Alicia Alonso after the play’s finale got on the stage with a little help from her students –which she would hate I suspect- so as to greet her greek fans and fed on their applause, and during all this glittering appearance we couldn’t help wondering with my bff how she did manage to choreograph this whole Ben Hur with the multiple protagonists and the epic corps de ballet. The prima ballerina assoluta and Cubana was dressed and maquillaged like the grandes dames of Hollywood on some 50’s movies featuring turbans, bright red lipstick and lots of jewels, and by watching from so close a legendary ballet dancer (lucky us sitting on the 3rd row of an ultra grande hall) I was really moved like a dummy, imagine if I could have seen her dancing 20 years ago in the Lycabettus theatre!