Attention for Intensio!

Αφού δεν μας έκατσε να βρούμε εισιτήρια στην Σταχτοπούτα που ανεβαίνει τις γιορτές στο Μέγαρο (σνιφ κλαψ), είπαμε να πάμε με τη Μαρία στο Παλλάς να δούμε τι φρούτο είναι αυτό το Ρωσιδάκι ο Daniil Simkin, που τον είχαμε ξαναδεί βέβαια με τη Ζαχάροβα, αλλά τότε τα ματάκια μας είχανε καρφωθεί στον Ivan Vasiliev.

Πάμε λοιπό στο Παλάς, και οποία έκπληξις: τα εισιτήρια που σαν γκατζόλα είχα παραλάβει από τον σπαζοκλ*μπάνια πωλητή, ήταν στον εξώστη (στα μούτρα μου που δεν τα τσέκαρα), ενώ εγώ είχα αγοράσει για πλατεία! Τέσπα, δεν καθόμασταν και πρώτη σειρά για να με πιάσουν οι φοβίες μου ότι κρέμομαι στο κενό, είχαμε και καλή οπτική οπότε η γκρίνια ξεχάστηκε γρήγορα.

Η παράσταση ξεκίνησε με ambient beats και τρισδιάστατα γραφικά που δημιουργούσαν κουτιά μέσα στα οποία χόρευαν ανά ντουέτα οι χορευτές ενώσω μας συστήνονταν, ενώ τυπωμένο πρόγραμμα δεν υπήρχε αλλά οι πληροφορίες για κάθε χορογραφία παρουσιάζονταν στον τοίχο της όλης video project περιρρέουσας ατμόσφαιρας!

Και τότε βγήκε ο μικροκαμωμένος πρωταγωνιστής, για τον οποίο σκαρώθηκε και το εν λόγω γκαλά χορού, ο Daniil Simkin, και άρχισε να πετάει γύρω γύρω με φοβερή δεξιοτεχνία, που έμοιαζε όμως λίγο με επίδειξη ενόργανης στους Ολυμπιακούς! Εντωμεταξύ και η 2η χορογραφία που διάλεξε να παρουσιάσει, ήταν λίγο παλιομοδίτικη, σε στιλ καμπαρέ, παρόλα αυτά ήταν καθηλωτικός! Βγήκαν και μετά οι “δευτεράντζες” και κάνανε έτσι διάφορα pas de deux από τον Καρυοθραύστη, τη Λίμνη των Κύκνων, την Ωραία Κοιμωμένη και άλλα, ενώ την παράσταση για μένα έκλεψε μία πανάλαφρη και τρισχαριτωμένη χορεύτρια, η Lucia Lacarra, στο «Θαίς – Ονειροπόληση».

η αέρινη Lucia Lacarra

Το φινάλε κινήθηκε στο στυλ της έναρξης, με τα ντουέτα να μας αποχαιρετάνε μέσα από τρισδιάστατες φλόγες, γραμμές και σπείρες υπό τους ήχους σύγχρονης, χορευτικής μουσικής. Την κάναμε γρήγορα και με ελαφρά, μιας και οι καρέκλες στον εξώστη δεν είχανε πολύ χώρο για τα ποδαράκια μας και το stretching ήταν απαραίτητο, με τη χαρά όμως ότι κάναμε ένα νέο μπαλετικό φίλο που ελπίζουμε να ξαναδούμε γρήγορα! Εγώ βέβαια θα ήθελα να τον δω στο Lincoln Center στη NY…

Since we didn’t manage to find tickets for Cinderella to be staged this month in the Concert Hall of Athens (bou hou), we decided with Maria to visit Palace Theater, so as to find out what’s up with Daniil Simkin, the Russian dancer we had already seen in the past in Zakharova’s gala, but at the time our eyes were riveted to Ivan Vasiliev.

So we enter Palace Theater only to find out that although the tickets I’d bought were for the main hall, what was delivered to me were tickets for the balcony, I mean wtf gr*¶☻. We sat anyway, and luckily not on the first row, so we avoided my irritating phobias of hanging in the empty space.

The performance started with ambient beats and 3D graphics which created the illusion of boxes inside where the dancers introduced themselves in pairs to us, while the absence of printed program was covered by video projection installments in the upper side of the stage.

And then, the petit leading man, for whom the whole gala was organized, Daniil Simkin, entered the stage and started flying around, exhibiting his amazing dancing skills, which seemed a little like competing for the Olympics sometimes, but whatever! In addition, the second choreography he chose to present was a bit démodé, something in a cabaret style, still he was fascinating though! And then, the less bright stars took control of the stage performing various pas de deux from the Nutcracker, the Swan Lake, the Sleeping Beauty and more classical and not ballets, but for me the real revelation was Lucia Lacarra , a very gracious and looking as light as a feather dancer, who gave a captivating performance on “Thais”.

The finale was like the beginning with a dancing farewell through 3D flames, lines and spirals as well as progressive, music beats. We left quite quickly, since the seats in the balcony weren’t exactly comfortable, and some leg stretching was necessary, feeling happy though after having made a new ballet friend who we are really looking forward to seeing again soon! I would like to see him at NY City’s Lincoln Center though…

Brava Zakharova!*

Πριν από 2-3 μήνες, πληρώσαμε κι εμείς τα ετήσια respects μας στην «Τσαρίνα του Μπαλέτου», όπως αποκαλεί ο διεθνής τύπος την λατρεμένη Svetlana Zakharova, και για μία ακόμη φορά, την βρήκαμε καταπληκτική!

Αφού μας κέρασε μία ολόκληρη Carmen υπό τους ήχους της φοβερής αυτής μουσικής του Bizet, ξαναχαζέψαμε με την τέλεια χορογραφία Revelation που είχαμε δει και πέρσι και πήραμε και μία γεύση από το grand pas του Don Quixote, έδωσε τόπο στα αστεράκια του Μπαλέτου του Κιέβου, τα οποία και κατέλαβαν κυριολεκτικά τη σκηνή.

Στο φινάλε, η Svetlana επεφύλασσε μία καλτ έκπληξη για το θερμό, αθηναϊκό κοινό της που είχε γεμίσει την αίθουσα: χόρεψε δις , μαζί με τους συγχορευτές της το «ταράμ, ταράμ, γκρικ συρτάκι», αντί να κάνουν χαιρετούρες! (ελπίζω να μην πιστεύει πως η κουλτούρα μας συνοψίζεται στο συγκεκριμένο κομμάτι) Άντε, και του χρόνου με τον Ivan Vasiliev παρέα ευχόμαστε!

*”Brava Zakharova” φώναζε συνέχεια ο μπροστινός μας με βαριά, I wanna say ρωσική; προφορά, την οποία φόρτωνε ακόμα περισσότερο όταν καταλάβαινε ότι επαινούσαμε το γούστο του και το μπρίο του!

2-3 Months ago, we paid our annual respects to Svetlana Zakharova, the female czar of ballet, as called by international press, and once more we really enjoyed it!

After serving us with a full piece of Bizet’s Carmen -what a delightful music!-, we fell for the perfect choreography Revelation, which we had also seen last year, and tasted a bit of Don Quixote. Then she granted the stage to the rising stars of Kiev’s Ballet, and they really conquered it!

In the finale, Svetlana had one more cult (this time) surprise for her warm, Athenian audience, which had overfilled the Athens Concert Hall: she danced twice with her co dancers under the beats of the greek sirtaki music, instead of bowing and stuff (I hope she doesn’t feel and think that our culture sums up to it). Well played here Svetlana, even better if next year you bring Ivan Vasiliev with you!


*”Brava Zakharova” shouted from time to time a gentleman sitting right in front of us, featuring a heavy, I wanna say Russian? accent, which he made even heavier when he realized that we were praising his zest and good taste!

Coming Soon: "Η Λίμνη των Κύκνων" από τα Μαριίνσκι, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου

Δεν ξέρω αν θα πάω διότι φοβάμαι τα ύψη και σε παλαιότερη παράσταση των Μαριίνσκι στο Ηρώδειο κόντεψα να πάθω υστερία μέχρι να αρχίσει η παράσταση, πάντως λατρεύω ρώσικο κλασικό μπαλέτο και το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!

Μπαλέτα του Θεάτρου Μαριίνσκι- Η Λίμνη των Κύκνων

Ωδείο Ηρώδου Αττικού / 6 & 7 Ιουλίου 2009, 21:00

Φανταστικό μπαλέτο σε τρεις πράξεις

Μουσική: Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840 – 1893)

Xορογραφία (Αναβίωση, 1895): Μαριύς Πετιπά, Λεβ Ιβάνοφ

Αναθεωρημένη χορογραφία – Σκηνική διεύθυνση: Κονσταντίν Σεργκέγιεφ

Διπλή απόλαυση στο Ηρώδειο χάρη στην άφιξη των Μπαλέτων του Θεάτρου Μαριίνσκυ με το πιο εμβληματικό έργο του κλασικού ρεπερτορίου, τη Λίμνη των κύκνων, να ερμηνεύεται από τη ρωσική σχολή μπαλέτου που είναι συνώνυμη με την ίδια την ιστορία του κλασικού χορού.Το παραμύθι με τον πρίγκιπα Ζήγκφριντ και τον Λευκό και Μαύρο Κύκνο (Οντέτ / Οντίλ) συνεχίζει να εμπνέει, στοίχημα στη ζωή κάθε μπαλαρίνας για τις δεξιοτεχνικές ικανότητες και το λυρισμό που απαιτεί.Το λιμπρέτο άλλωστε, με το διφορούμενο ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, καθαρή απεικόνιση του συμβολισμού στα τέλη του 19ου αιώνα, προσφέρεται ιδεωδώς για κάτι τέτοιο.

Η προπώληση των εισιτηρίων αρχίζει στις 15 Ιουνίου.

Copyright κειμένου & περισσότερες πληροφορίες: http://www.greekfestival.gr/show_event?id=322&lang=gr

I'not quite sure yet about joining since I'm afraid of heights (damn you ancient theatres) and during a previous Mariinski performance at Odeon of Herodes Atticus I was this close to getting hysterical until the delayed ballet begun, but I adore russian clasical ballet and I urge you to go if possible!

Mariinsky Theatre Ballet - The Swan Lake
Odeon of Herodes Atticus / 6 & 7 July 2009, 21:00

A fantasy ballet in three acts

Music: Pyotr Tchaikovsky

Choreography (Revival, 1895): Marius Petipa, Lev Ivanov

Revised choreography and Stage Direction: Konstantin Sergeyev

The Mariinsky Ballet Company at the Odeon of Herodes Atticus! And, what’s more, with the quintessential work of the 19th-century repertoire, Swan Lake, interpreted by the Russian school synonymous with the history of the classical ballet.The fairytale with prince Siegfried and the White and Black Swan (Odette / Odile) continues to inspire and challenge with the virtuosity and lyricism it demands.Additionally, by differentiating dreams from reality in the manner of late 19th-century Symbolism, the libretto is the perfect match for the choreography.

Tickets go on sale on 15 June

Copyright & detailed info: http://www.greekfestival.gr/show_event?id=322&lang=en

Η Εθνική Λυρική Σκηνή φέρθηκε πολύ καλά στην «Κακοφυλαγμένη κόρη» της!

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» του Φρέντερικ Άστον, την οποία ανέβασε φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία της η Εθνική Λυρική Σκηνή, ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δει ποτέ από το μπαλέτο της Λυρικής μας!

Βασισμένη στην περίφημη χορογραφία του Σερ Άστον, η «Κακοφυλαγμένη κόρη» ήταν μία παράσταση που δεν είχα ξαναδεί, μάλλον ο νέος Διευθυντής της ΕΛΣ, που την έχει χορέψει άλλωστε με μεγάλη επιτυχία, έβαλε το χεράκι του στην επιλογή. Πρόκειται για μια φαρσοκωμωδία, ηθογράφημα μιας εποχής πολύ μακρινής από εμάς και παρόλο που στην αρχή της σεζόν όταν η Λυρική την ενέταξε στο πρόγραμμά της δεν μας γέμισε το μάτι, τελικώς παρακολουθήσαμε μία καταπληκτική παράσταση!

Υπερπαραγωγή για τα μέτρα της Λυρικής, με το ανέβασμα ενός μικρού πόνι στη σκηνή, το στήσιμο γαϊτανακίου, φοβερό φωτισμό που δημιουργούσε την ατμόσφαιρα του παραμυθιού και πολύ όμορφα σκηνικά και κοστούμια, η παράσταση μας άφησε άφωνους! Και όχι μόνο για τα τριγύρω, και οι χορευτές ήταν πολύ καλοί!

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» συνδυάζει σε μεγάλο βαθμό χορό και παντομίμα, γεγονός που ήταν ότι έπρεπε για τους χορευτές της Λυρικής μας, μιας και μπόρεσαν να καλύψουν την έλλειψη δεξιοτεχνίας τους με την εκφραστικότητα και τα ερμηνευτικά χαρίσματά τους! Επιπλέον, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά σαν να μου φάνηκαν πιο fit και αδυνατισμένοι οι χορευτές, μήπως επιτέλους μπήκε νέο αίμα στο μπαλέτο ή απλά βοήθησε η σαρακοστή; (δεν μπορώ να μην γράψω και την κακιούλα μου)

Στην παράσταση που παρακολούθησα, τη Λιζ ερμήνευσε η Σταυρούλα Καμπουράκη, η οποία ήταν όχι μόνο φίνα αλλά και θεατρικότατη, τον Κολάς ερμήνευσε ο Αλεξάντερ Νέσκωβ, και ο ρόλος του πήγαινε πάρα πολύ αφού προσέγγιζε με περισσή τρυφερότητα -ορατή στο κοινό- όχι μόνο το ρόλο του αλλά και το αντικείμενο του πόθου του Λιζ, ενώ την χήρα έπαιξε απολαυστικότατα ο Νίκος Τήλιος, ειδικά ο χορός με τα τσόκαρα που του έδωσε την ευκαιρία να βγει μπροστά, έβγαλε πολύ γέλιο χωρίς να γίνεται φαιδρός. Ένας ρόλος ακόμη που ξεχώρισε ήταν αυτός του επίδοξου γαμπρού Αλέν, τον οποίο ερμήνευσε ο Αντώνης Κορούτης και ήταν πολύ καλός! Ομολογώ ότι σε ένα σόλο που τον είχα δει πρόσφατα στη Ζιζέλ μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι άσθμαινε να βγάλει μια χαμηλής έντασης σειρά αλμάτων και επίσης ότι ήταν πολύ τσουπωτός για χορευτής (όπως και τόσοι άλλοι στο corps-de-ballet της Λυρικής) όμως στο ρόλο του ατσούμπαλου, πρωτόβγαλτου νεαρού που προσπαθεί εις μάτην να κατακτήσει τη Λιζ, ήταν πολύ καλός!

Νομίζω ότι με αυτή την παράσταση ο Μουχαμέντοφ βρήκε επιτέλους τι ταιριάζει περισσότερο στο υλικό που έχει στα χέρια του για να δουλέψει: ο συνδυασμός θεάτρου και μπαλέτου πάει στη γερασμένη Λυρική μας, που έχει όμως περισσή εκφραστικότητα στους πρωτοκλασάτους χορευτές της όπως προέκυψε από την «Κακοφυλαγμένη κόρη», τουλάχιστον αυτό είδα εγώ. Η Λυρική μας αποχαιρετά για φέτος με το δυνατότερό της φινάλε και αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας αναφορικά με το τι θα δούμε του χρόνου.

The Greek National Opera handled not at all “mal” its “Fille mal gardée”!

Frederick Ashton’s “La Fille mal gardée” which received its first premiere by the Greek National Opera last week, was the best ever ballet I have ever watched, produced by our National Opera!
Based on the famous Sir Ashton’s choreography, “La Fille mal gardée” was a ballet I hadn’t ever watched again, I guess the new director of the GNO ballet, Irek Mukhamedov, who actually had known great success with the particular ballet, had a lot to do with this selection. Somewhere between a farce and a high comedy of a time long gone, the play even though didn’t catch our attention when announced at the beginning of the season, proved to be a marvelous experience!
An epic production for the Greek Opera’s measures, the ballet left as stunned by presenting a cute little pony onstage, setting up a colorful maypole, featuring great lighting (by the lighting design consultant of the Birmingham Royal Ballet Peter Teigen) which created an airy-fairy ambience, as well as the very tasteful sets and costumes, firstly created by the late Osbert Lancaster, british painter, designer and more.

“La Fille mal gardée” largely combines dancing and mime, a combination which proved to be really effective for the Greek Opera’s dancers, since it helped them cover their lack of virtuosity with their expressiveness and their acting abilities! Moreover, -and maybe this idea came from the fact that the performance was incomparable to everything else we’ve watched the Opera produce the last few years- the dancers seemed more fit and slim, omg maybe they allowed new blood to enter their little clique or was is just the pre-Easter fast? (cannot avoid bitching a bit!)
The day I went to the ballet, Lise was played by Stavroula Kampouraki, who was ethereal and very expressive in comedy parts, Colas was played by Aleksandar Neskov who approached his part very tenderly (his love for Lise was so obvious to the spectators), while Nikos Tilios gave a delightful performance as widow Simone. His highlight, the cloak dance -which gave him the opportunity to get at front-, was funny but not ludicrous.

One other part that stood out was that of suitor Alain, played by Antonis Koroutis, who was pretty good! I must admit that in a Giselle solo that I’d seen him recently, I was impressed by his gasp of breath when trying to complete a series of low heat jumps and also his extra weight for a dancer (sad but true, that applies for other members of the corps-de-ballet too). Anyway, now seeing him posing as the clumsy, droll young man who tries in vain to win over Lise, I was pretty amused!

I think that with this play, Mukhamedov has finally figured out what kind of ballet suits better the dancing material of dancers he works with: the combination of drama/mime – ballet looks good for our “ageing” Opera, which still features very expressive first dancers though, or at least that was my impression when watching “La Fille mal gardée”. It seems that the ballet department of our National Opera makes a powerful exit for the season, leaving plenty of room for hope as to what we are going to see next year.

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» με μια ματιά

Την Τετάρτη 6 Μαΐου παρακολουθήσαμε με τη Μαρία την «Κακοφυλαγμένη κόρη» στη Λυρική και ενθουσιαστήκαμε! Λίγα λόγια για το μπαλέτο και την ιστορία του όπως παρατίθενται στο επίσημο πρόγραμμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και θα ακολουθήσει σχολιασμός της πολύ καλής αυτής παράστασης!

Πιερ- Αντουάν Μποντουέν

«Η επίπληξη-Μητέρα μαλώνει τη νεαρή κόρη της» (1789)

Το μπαλέτο αυτό, σε 2 πράξεις, είναι εμπνευσμένο από τον πίνακα του Πιερ- Αντουάν Μποντουέν «Η επίπληξη-Μητέρα μαλώνει τη νεαρή κόρη της» (1789). Αρχικά, με τίτλο «Το αχυρένιο μπαλέτο» ή «Ένα βήμα χωρίζει το καλό από το κακό», πρωτοπαρουσιάστηκε την 1η Ιουλίου 1789 στο Μεγάλο Θέατρο του Μπορντό. Η χορογραφία και το σενάριο ήταν του Ζαν Ντομπερβάλ, ενώ τη μουσική αποτελούσαν δεκάδες κοσμαγάπητα γαλλικά τραγούδια. Πολύ σύντομα, το μπαλέτο έγινε δημοφιλές σε όλη την Ευρώπη. Μετονομάστηκε σε «Κακοφυλαγμένη κόρη» με την ευκαιρία παράστασης στο Πάνθεον του Λονδίνου το 1791. Το 1828 το έργο αναβίωσε ο χορογράφος Ζαν-Λουί Ομέρ, μαθητής του Ντομπερβάλ, σε νέα μουσική διασκευή του Φερντινάντ Ερόλ, στην οποία ο τελευταίος συμπεριέλαβε συνθέσεις δικές του, αλλά και του Τζοακίνο Ροσίνι. Από τότε πέρασε από πολλές παραγωγές και χορογράφους, ωστόσο, η πλέον δημοφιλής εκδοχή στις μέρες μας είναι αυτή του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου σε χορογραφία του Φρέντερικ Άστον, με τη μουσική του Ερόλ σε διασκευή του Τζον Λάνσμπερι.

Νάντια Νερίνα & Ντέιβιντ Μπλερ

Η «Κακοφυλαγμένη κόρη» του Φρέντερικ Άστον αποτελείται από 2 πράξεις και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Κόβεντ Γκάρντεν στις 28 Ιανουαρίου 1960 από το Βασιλικό Μπαλέτο, με τη Νάντια Νερίνα ως Λιζ και τον Ντέιβιντ Μπλερ ως Κολάς. Διακρίνεται για τις ζωηρές προσωπογραφίες του, τη δομή, το χιούμορ και την τρυφερότητά του, καθώς επίσης και για την ισορροπία ανάμεσα στον κλασικό χορό και στην παντομίμα. Αποτελεί ένα από τα πρώτα μπαλέτα που πραγματεύεται τη ζωή καθημερινών ανθρώπων.

Η κωμική-συναισθηματική υπόθεση αφορά στον έρωτα της χωρικής Λιζ με τον αγρότη Κολάς. Οι 2 νέοι προσπαθούν και στο τέλος καταφέρνουν να ματαιώσουν τα σχέδια της μητέρας της κοπέλας, η οποία θέλει να την παντρέψει με τον Αλάν, γιο πλούσιου γαιοκτήμονα.

Frederick Ashton

“La Fille mal gardée” at a glance

On Wednesday the 6th, we watched with Maria the ballet “La Fille mal gardée” at the Greek National Opera and we loved it! Some notes for the ballet and its history as written on the program’s introduction and annotation on this very good performance will follow shortly.

This 2-act ballet was inspired by Pierre-Antoine Baudouin’s 1789 painting “Le Reprimande/Une Jeune Fille Querellée par sa Mère”. It was originally choreographed by Jean Dauberval, who set it to a musical patchwork of french popular songs. It received its premiere on July 1, 1789 at the Grand Theatre de Bordeaux, under the title “Le Ballet de la paille, ou Il n’est Qu’un pas du mal au bien”. Soon, the ballet became very popular throughout Europe. It was renamed “La Fille mal gardée” when it was staged at Pantheon Theatre, London, in 1971. In 1828 Dauberval’s pupil Jean-Luis Aumer revived it with a new musical arrangement by Ferdinand Herold, which included Rossini melodies and some of his own music. Since then, the ballet was largely produced and choreographed, however, the most popular version performed today is the one of the Royal Ballet, Covent Garden, choreographed by Frederick Ashton to an arrangement of Herold’s score by John Lanchbery.

Anna Pavlova as Lise

Frederick Ashton’s “La Fille mal gardée” is a ballet in 2 acts which received its premiere on January 28 1960 by the Royal Ballet, Covent Garden with Nadia Nerina as Lise and David Blair as Colas. It is renowned for its vivid characterization, its structure, humor and tenderness, as well as for its synthesis of classical dance and mime. It is one of the first ballets that depict the everyday life of ordinary people.

The comic-sentimental story, is about a village girl, Lise, who is in love with the farmer Colas. They attempt to thwart the plans of her mother for a more advantageous marriage to Alain, the son of a rich landowner. Their plan succeeds and the ballet ends in general rejoicing.

Some notes 4 Giselle as performed be the Greek National Opera Ballet

Δυστυχώς για μία ακόμη φορά παρακολουθήσαμε μία παράσταση τσουπωτών μπαλαρίνων, γυναικών και αντρών, χαριτωμένων μεν δεξιοτεχνών δεν. Τι γίνεται με αυτούς τους χορευτές της Λυρικής που δεν μπορούν να ολοκληρώσουν ένα άλμα ή ένα φουετέ χωρίς να χάσουν την ισορροπία τους; Γιατί δεν χάνουν κάνα κιλό; Γιατί δεν είναι πιο γυμνασμένοι-γραμμωμένοι; Στο «So You Think You Can Dance» είδαμε πολλά ταλέντα που προερχόντουσαν από κλασικό μπαλέτο, γιατί δεν μπορούν να μπουν στη Λυρική; Πρέπει να κάνουν προκοιλάκια και προγουλάκια για να τα καταφέρουν;

Όσον αφορά στα τριγύρω, η μουσική ήταν άψογη και ευτυχώς στη Λυρική τουλάχιστον βλέπουμε μπαλέτο με ζωντανή ορχήστρα και όχι από ηχοσύστημα όπως στο Παλλάς και στο Μέγαρο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν πολύ όμορφα και αναδείκνυαν την θεατρική πλευρά της παράστασης. Το θέατρο ήταν γεμάτο και ο κόσμος χειροκροτούσε σε κάθε ευκαιρία (όχι και πολλές που να το άξιζαν δηλαδή). Το βασικότερο όμως στοιχείο, η ουσία της παράστασης, οι ίδιοι οι μπαλ(ετ)αδόροι φαινόντουσαν σαν ξεπεσμένοι βετεράνοι παγιδευμένοι στο ματς Ταλαιπωριακός – Βραδυποριακός. Τουλάχιστον η Ζιζέλ-Νατάσα Σιούτα, που ήταν και η πρωταγωνίστρια της βραδιάς, αν και δεν μάγεψε με τη δεξιοτεχνία της και την πλαστικότητά της, ήταν πολύ αισθαντική και υποδύθηκε τη Ζιζέλ με περισσή ευαισθησία και εκφραστικότητα. Κατά τ’ άλλα δυσοίωνο το μπαλετικό μέλλον της Λυρικής, ας ελπίσουμε ο Ιρέκ Μουχαμέντοφ να επιληφθεί άμεσα της ανανέωσης του έμψυχου δυναμικού της αλλιώς σιγά σιγά θα εξελιχθεί στο πρώτο μπαλέτο-ΚΑΠΗ.

Unfortunately, we watched once more a performance of chubby ballet dancers, males and females, cute to say but not artistic enough though. What’s the story with those National Opera ballet dancers who cannot seem able to conclude a fouette or a jete without losing their balance? Why don’t they go on a diet? Why aren’t they more trained or have better bodies? When “So You Think You Can Dance” aired we saw lots of talents coming from classical ballet, why can’t they become part of the National Opera Ballet? Are they supposed to grow bellies and gills in order to make it?

In terms of everything else, the music was flawless, thank god at the National Opera we can still listen to orchestra-live music accompanying ballet performances. The sets and the costumes were beautiful, highlighting the theatrical aspect of the performance. The theatre was filled with people clapping their hands at every chance (not so many to actually deserve it). But the key element, the essence of the performance, the ballet dancers themselves looked like old veterans trying to rekindle a passion that was never there to begin with. Giselle – Natassa Siouta at least, the leading lady of the evening, even though she didn’t bewitch us with her artistic excellence or agility, featured a really emotional approach to her role and performed the shy peasant girl with more than enough sensitivity and expressiveness. To sum up, the ballet future of our National Opera seems highly unpromising, let’s hope that its new director, Irek Mukhamedov, will shortly see to renewing the dancing staff or it’s heading to become the first dancing club for the elderly.

Η Ζιζέλ με μια ματιά / Giselle at a glance

Rudolf Nureyev & Margot Fonteyn in Giselle

Μιας και την προηγούμενη εβδομάδα παρακολουθήσαμε με τη Μαρία τη Ζιζέλ στη Λυρική, μεταφέρω λίγα στοιχεία για την ιστορία του συγκεκριμένου μπαλέτου όπως παρατίθενται στην εισαγωγή του προγράμματος. Η προσωπική εμπειρία θα ακολουθήσει.

Natalia Makarova in Giselle

Το έργο: Η Ζιζέλ ή τα Βίλι, όπως είναι ο πλήρης τίτλος του μπαλέτου έχει 2 πράξεις. Ο Τεοφίλ Γκοτιέ και ο Ζιλ-Ανρί Βερντουά νε Σεν- Ζορζ εμπνεύστηκαν την υπόθεση από ένα δοκίμιο του Χάινριχ Χάινε που αναφέρεται σε μύθο σλαβικής προέλευσης. Στην αρχική μορφή του το μπαλέτο είχε μικρή σχέση με ότι βλέπουμε σήμερα. Οι σκηνές παντομίμας ήταν περισσότερες, καθώς η τεχνική του χορού με πουέντ βρισκόταν ακόμα στο ξεκίνημά της. Σταδιακά, όλο και περισσότερες παντομίμες αντικαταστάθηκαν με χορευτικά μέρη, γεγονός που παρέσυρε επίσης τη μουσική σύνθεση. Μαζί με τη Συλφίδα (1832), η Ζιζέλ ήταν από τα πρώτα μπαλέτα στα οποία η χορεύτρια εμφανίστηκε με φόρεμα που κάλυπτε το σώμα μόνο μέχρι τις γάμπες.

Η χορογραφία: Η αρχική χορογραφία της Ζιζέλ ήταν του ιταλικής καταγωγής Γάλλου Ζαν Κοραλί (1779-1854), ωστόσο τα μέρη για την πρώτη χορεύτρια είχε αναλάβει ο γάλλος Ζιλ Περό (1810-1892), που διατηρούσε δεσμό με την πρωταγωνίστρια Καρλότα Γκρίζι. Στη δουλειά τους βασίστηκε ο Μάριους Πετιπά, ο οποίος παρουσίασε τη δική του εκδοχή με το Αυτοκρατορικό Μπαλέτο της Αγίας Πετρούπολης το 1884 για τη Μαρία Γκορσένκοβα. Επανήλθε το 1887, το 1899 και τελικά το1903 για την Άννα Πάβλοβα. Σε αυτή την εκδοχή στηρίζονται οι περισσότερες σύγχρονες χορογραφίες. Ήταν ο Πετιπά εκείνος που μετονόμασε τον πρωταγωνιστικό αντρικό ρόλο από Αλμπέρ σε Άλμπρεχτ.

Η σύνθεση: Τη μουσική της Ζιζέλ υπογράφει ο Αντόλφ Σαρλ Αντάμ (1803-1856). Αν και ο Γάλλος συνθέτης έγραψε 39 όπερες, ανάμεσα στις οποίες και ο άλλοτε δημοφιλέστατος «Αμαξηλάτης του Λονζιμό » (1836), ως σήμερα παραμένει κυρίως γνωστός για τη μουσική της Ζιζέλ. Για την αναθεωρημένη εκδοχή του, ο Πετιπά ζήτησε από τον Αυστριακό Λέον Μίνκους (1826-1917) να συνθέσει μουσική για ένα pas de deux για τη Ζιζέλ και τον Άλμπρεχτ που ενσωματώθηκε στην Α’ πράξη. Το μέρος αυτό δεν περιλήφθηκε στην παραγωγή των Ρωσικών Μπαλέτων του Σεργκέι Ντιάγκιλεφ το 1910, στην οποία βασίζονται οι νεότερες παραγωγές, κι έτσι σήμερα δεν παρουσιάζεται. Ο Μίνκους επενέβη επίσης στην ενορχήστρωση του Αντάμ. Οι επεμβάσεις του ακούγονται ως σήμερα κυρίως σε παραγωγές του έργου στη Ρωσία.

Πρεμιέρες: Η Ζιζέλ πρωτοπαρουσιάστηκε από το Μπαλέτο της Παρισινής Όπερας, τότε Μπαλέτο του Θεάτρου της Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής στις 28 Ιουνίου 1841. Πρώτοι ερμηνευτές ήταν η Καρλότα Γκρίζι και ο Λυσιέν Πετιπά. Μετά το 1867, η Ζιζέλ έπαψε να παρουσιάζεται στη Δύση. Επέστρεψε το 1910, όταν παρουσιάστηκε από τα Ρωσικά Μπαλέτα του Ντιάγκιλεφ και πάλι στο Παρίσι, με την Ταμάρα Καρσάβινα στον κεντρικό ρόλο. Στο ρεπερτόριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής περιλήφθηκε αρχικά μόνο η Β’ Πράξη, το 1982. Ολόκληρο το μπαλέτο παρουσιάστηκε το 1983 με την Κατερίνα Δήμα ως Ζιζέλ και τον Άγγελο Χατζή ως Άλμπρεχτ.

Sylvie Guillem in Giselle

Η υπόθεση: Η ιστορία αφορά τον άτυχο έρωτα της χωριατοπούλας Ζιζέλ για τον κόμη Άλμπρεχτ, που παρουσιάζεται ως απλός χωρικός. Όταν η Ζιζέλ ανακαλύπτει την πραγματική ταυτότητα του αγαπημένου της και μαθαίνει ότι είναι μνηστευμένος με άλλη, χάνει τα λογικά της και αυτοκτονεί. Τη νύχτα στο δάσος, τα βίλι, πνεύματα νέων γυναικών που προδόθηκαν από τον αγαπημένο τους την παραμονή του γάμου τους και έχουν μεταμορφωθεί σε ξωτικά, παρασύρουν κάθε άντρα περαστικό υποχρεώνοντας τον να χορέψει μαζί τους ασταμάτητα ώσπου να πέσει νεκρός. Ο μετανοημένος Άλμπρεχτ έρχεται στον τάφο της Ζιζέλ, τα βίλι τον παρασύρουν σε θανάσιμο χορό, όμως εκείνη παρεμβαίνει στηρίζοντάς τον ως την αυγή, οπότε παύει η εξουσία των ξωτικών. Τότε αφού τον συγχωρήσει, επιστρέφει στον τάφο της γνωρίζοντας πως εφεξής θα ανήκει και η ίδια στα βίλι.

Svetlana Zakharova in Giselle

Since last week we watched with Maria Giselle at the Greek National Opera, I would like to take the opportunity and provide some notes about the story of the particular ballet as mentioned in the program’s introduction. My testimonial will follow shortly.

The ballet: Giselle ou Les Willis is in 2 acts. Theofile Gautier and Jules – Henri Vernoy de Saint-Georges were inspired by a story by Heinrich Heine based on a myth of Slavic origin. Initially the balled had little in common with what we know today. There were more pantomime scenes, since pointe as a technique was still in its early days. Gradually an increasing number of pantomime scenes were replaced by dance parts, a fact that also affected the work’s music, since certain parts were made shorter, others were cut out or changed place. Together with La Sylphide (1832), Giselle was one of the first ballets in which the dancer appeared in a dress that covered her body only up to the calves.

The choreographer: Giselle was first choreographed by the Italian – French choreographer Jean Coralli (1779-1854). Parts of the prima ballerina, Carlotta Grisi, were undertaken by another French choreographer Jules Perrot (1810-1892), who was having an affair with Grisi. Marius Petipa's version of the work with Maria Gorshenkova as Giselle for the Imperial Ballet of St. Petersburg in 1884 was based on a choreography for the Paris Opera. The production was revived in 1887, 1899 and again in 1903 for Anna Pavlova. Most contemporary choreographies are based on Petipa’s version of the ballet. Furthermore, it was Petipa who renamed the main role from Albert to Albrecht.

The composer: The music was composed by the French composer Adolphe Charles Adam (1803-1856). Although he wrote 39 operas, including the once popular Le Postillon de Lonjumeau (1836), Adam is largely known for his music for Giselle. Petipa commissioned Austrian composer Leon Minkus (1826-1917) to compose a pas de deux for Giselle and Albrecht for his version of the ballet; this was incorporated into Act 1. The pas de deux was not included in the Ballets Russes production that took place in Paris in 1910, which is the basis of the most modern productions. Consequently, it has been left out from modern performances. Minkus also altered Adam’s orchestration. His version is still heard today, particularly in Russian productions of the work.

Premieres: Giselle was first staged by the Paris Opera Ballet – then called Ballet du Theatre de l’Academie Royale de Musique- on June 28, 1841. The leading roles were performed by Carlotta Grisi and Lucien Petipa. The last time Giselle was performed in Western countries was in 1867. It made its comeback in 1910, when it was staged by Sergey Diaghilev’s Ballets Russes in Paris wih Tamara Karsavina in the title role. The Greek National Opera Balet performed solely Act II of Giselle in 1982. The entire ballet was staged in full in 1983 with Katerina Dima as Giselle and Angelos Hatzis as Albrecht.

Synopsis: The story is about the unlucky love of Giselle, a peasant girl, for Count Albrecht, who is presented to her disguised as also a peasant. When Giselle finds out his real identity as well as that he is betrothed to another woman, she loses her senses and commits suicide. In the forest at night appear the Willis, spirits of young women who were betrayed by their beloved ones the day before their weddings and have been since then transformed into spirits who force every passing by man to dance unstoppably with them until he drops dead. A remorseful Albrecht visits Giselle’s grave, the Willis lure them to their mortal dance but Giselle interferes and helps him to come through until dawn when the Willis’ power ends. Then she forgives him and returns to her grave, knowing that from now on she will always belong to Willis.

Κόκκινοι γίγαντες και άσπροι νάνοι στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών / Little and super stars on the stage of the Athens Concert Hall

«Τα αστέρια του σήμερα συναντούν τα αστέρια του αύριο» ήταν ο υπότιτλος της παράστασης “Stars of Bolshoi Theatre of Russia and the Bolshoi Ballet Academy” που παρακολουθήσαμε με τη Μαρία την προηγούμενη εβδομάδα στο Μέγαρο Μουσικής and it was good!!!!!!! Από μικρά παιδάκια, εύθραυστα σαν πορσελάνινα κουκλάκια μέχρι τα αστέρια Οσίποβα, Αντονίτσεβα, Αλεξάντροβνα όλοι φάνηκε να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό παρουσιάζοντας παράλληλα τα highlights του παρελθόντος από πλευράς χορογραφίας και μουσικής με τα highlights του μέλλοντος από πλευράς ταλέντων και ταλεντακίων, αφού είναι βέβαιο ότι πολλοί από αυτούς τους χορευτές θα αναδειχτούν με την αλάνθαστη μέθοδο της Βαγκάνοβα και δια μέσου της εκπροσώπου της στη γη Μαρίνας Λεόνοβα σε ότι καλύτερο έχει να δείξει το κλασικό μπαλέτο των αρχών του 21ου αιώνα.

Η παράσταση ήταν καταπληκτική όπως ότι έχουμε δει από Bolshoi, με φοβερά pas de deux τέλεια εκτελεσμένα και από τους deux αλλά θα ήθελα ειδικά να επισημάνω δύο πραγματάκια που μου έκαναν εντύπωση: Πρώτον, το δέος με το οποίο αντιμετώπιζαν τα πιτσιρικάκια τους φτασμένους συγχορευτές τους στις λίγες στιγμές που βρέθηκαν μαζί πάνω στη σκηνή (δηλαδή νομίζω μόνο στις τελευταίες υποκλίσεις) και δεύτερον, το άγχος της ίδιας κατηγορίας χορευτών προκειμένου να είναι όλα τέλεια και στην εντέλεια: ένα αγοράκι παραπάτησε ελαφρά (κάτι που πρόσεξα μόνο επειδή καθόμουν στην πλευρά του και είχα εστιάσει το βλέμμα μου σε αυτό) και μετά σιχτίριζε μέσα από τα δόντια του και πίσω από πλατύ χαμόγελο τη γκαντεμιά του. Όχι ότι οι μεγάλοι πήγαιναν πίσω: από το σημείο που καθόμουν έπαιρνα ξεκάθαρο μάτι στα παρασκήνια τους χορευτές πριν βγουν στη σκηνή και σε κάποια φάση είδα χορεύτρια να σταυροκοπιέται -ενώ ο παρτενέρ της έκανε το σόλο του στη σκηνή- προκειμένου να πάρει δύναμη (και δραμαμίνη μη σου πω) για καμιά 50αριά πιρουέτες στη σειρά που μας μόστραρε στο επόμενο δίλεπτο!

Η μοναδική απογοήτευση της βραδιάς ήταν η απουσία του Ivan Vasiliev αν και στο flyer που μας είχαν δώσει τον προηγούμενο μήνα στο Μέγαρο καθώς και σε ανακοινώσεις στο internet αναφερόταν ανάμεσα στους χορευτές που θα συμμετείχαν στην παράσταση. Και ένας από τους λόγους που τρέξαμε να πάρουμε καλά εισιτήρια για την 1η Φεβρουαρίου ήταν το ιπτάμενο αγόρι των Μπολσόι. Και δεν ήμασταν οι μόνες που απογοητευτήκαμε μιας και ακούσαμε κι άλλους στο κοινό τριγύρω μας να αναζητούν τον Ivan τον τρομερό στο πρόγραμμα. Και η απογοήτευση έπιασε κόκκινο όταν ο ταξιτζής (καραφλωτικό?)* που πήρα για να γυρίσω σπίτι, ήταν όχι μόνο φαν του μπαλέτου αλλά ήξερε και τον Ivan και είχε δει παράσταση με αυτόν στο κανάλι της Βουλής. Και η απογοήτευση έπιασε θερμοκρασία Άρη όταν μπαίνοντας στο σπίτι ήθελα σε κάποιον να τα πω όλα αυτά αλλά από τους 4 μαντραχαλαίους που έπαιζαν πόκερ (1 μήνα μετά τα Χριστούγεννα) στο σαλόνι κανείς δεν ενδιαφερόταν να με ακούσει.

*Φοβερή μορφή που ήθελε να γίνει χορευτής αλλά ο πατέρας του, τυπικός έλληνας της δεκαετίας του ΄60 φοβόταν ότι το αγόρι του θα γίνει π**στης (his actual words). Ως ταξιδευτής έχει παρακολουθήσει παράσταση μπαλέτου στο actual Bolshoi Theater στη Μόσχα!

“The stars of today meet the stars of tomorrow” was the subtitle of the ballet performance “Stars of Bolshoi Theatre of Russia and the Bolshoi Ballet Academy” that we watched with Maria last week at the Athens Concert Hall and it was goooooood! Everybody, from the little dancers -who looked as fragile as porcelain dolls- to the big stars Natalia Osipova, Anna Antonicheva, Maria Alexandrovna, gave great performances presenting the highlights of the past -in terms of choreography and music- and the highlights of the future -in terms of staff-at the same time, since we can safely assume that most of these dancers practicing with the foolproof Vaganova method through her representative on earth Marina Leonova will become the crème de la crème of classical ballet of the early 21st century.

The performance was amazing like all the previous projects of Bolshoi, featuring astonishing pas de deux excellently executed by both les deux, but I would like to point out two little details in particular that made a great impression on me: Firstly the wonderment of the tots towards their “already there” icons and partners, the very few times they shared the stage (only during the final bows I think) and secondly their anxiety in order for everything to be totally perfect: I couldn’t help noticing a little boy that slightly missed his step (and I only noticed that ‘cause I was sitting near his side and my eyes were riveted to him since he was sooo cute) and then went on bubbling between his teeth and cursing his bad luck I suppose while posing a wide smile though! Not that the professionals didn’t worry at all: from where I was sitting I could clearly see the dancers just before entering the stage and at some point I saw a dancer crossing herself –while her partner was doing his solo- so as to take strength (maybe she should take some Dramamine instead)-just before getting onstage to perform some 50 pirouettes in a row the following 2 minutes!

The only disappointment of the evening was Ivan Vasiliev’s non show even though the flyer announcing the event as well as press releases posted online included his name in the attending dancers. And one of the reasons we ran to buy some good tickets for the 1st of February was the flying boy of Bolshoi. And we weren’t the only ones to get disappointed since we heard lots of people around us wondering about Ivan’s the Terrible lack of mentioning to the program. And the disappointment hit red once the taxi driver I took was not only a ballet fan himself but he was familiar with Ivan Vasiliev ‘s name and had watched him dancing on TV. And the disappointment hit Mars’ temperatures when entering home I wanted so badly to talk to somebody about all these but there were only 4 guys playing poker (one month after Christmas) in my living room and nobody could care less than listen about tutus and dancing shoes.

*Legendary figure who wanted to become a dancer but his father, typical greek of the 60’s was afraid that his boy will become a f**got (his actual words). He has even attended a ballet performance at the actual Bolshoi Theater in Moscow!

Ένας Δον Κιχώτης από την Κούβα / A Don Quixote Cubano

Πριν από κάνα μήνα και κάτι παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής το Δον Κιχώτη της Αλίσια Αλόνσο με το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Η παράσταση ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό χορευτών και σκηνικών που παρέπεμπε περισσότερο σε θεατρικό και λιγότερο σε μπαλέτο μιας και η εκφραστικότητα της χορογραφίας-σκηνοθεσίας κάλυπτε 100% την απουσία διαλόγου. Στο βουβό θέατρο της Αλίσια Αλόνσο καμιά 30αριά χορευτές έφεραν με τη δεξιοτεχνία τους στη ζωή το κλασικό στόρι του Θερβάντες με λεπτομερέστατη εικονογράφηση αφού και Δον Κιχώτη με πανοπλία και Ροσινάντη είχε, και Σάντσο Πάντσα με κοιλιά, και την ονειρική Δουλτσινέα και ανεμόμυλους και γελαστούς τσιγγάνους και κακούς γάλλους στρατιώτες και τα πάντα.

Ως φαν της ρωσικής σχολής, οι μπαλετίστες της Κουβάς μου φάνηκαν λίγο αγύμναστοι και τσουπωτούληδες -πού οι κυκνίσιες φιγούρες και τα ανάλαφρα άλματα των μοσχοβιτών- είχαν όμως τη γοητεία και το πλούσιο καστανό μαλλί των γνήσιων θαμώνων του Havana Club (κυρίως του τηλεοπτικού εννοώ γιατί στο κανονικό δεν έχω πάει).

Περισσότερο κι από την παράσταση μου έκανε εντύπωση η αειθαλής ιδρύτρια και ακόμα διευθύντρια του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας, η προσωπική ιστορία και καριέρα της οποίας αποτελεί αυτό που κλισεδιάρικα αποκαλούμε «θρίαμβο της θέλησης» με τα προβλήματα όρασης και την ταραχώδη ζωή της.

Σε πείσμα της ηλικίας της λοιπόν, είναι γεννημένη το 1920 σύμφωνα με τη Wikipedia, η Αλίσια Αλόνσο στο τέλος της παράστασης ανέβηκε υποβασταζόμενη στη σκηνή, κάτι που σίγουρα θα σιχαινόταν υποψιάζομαι, προκειμένου να χαιρετήσει το ελληνικό κοινό της και να νιώσει το χειροκρότημά του, και όλη αυτή την ώρα we couldn’t help wondering με την κολλητή μου πως τα κατάφερε το θηρίο και χορογράφησε όλο αυτό το Μπεν Χουρ με τους πολυάριθμους πρωταγωνιστές και το υπερπαραγωγή corps de ballet. Η κουβανή prima ballerina assoluta ήταν βαμμένη και ντυμένη όπως οι grandes dames στις παλιές χολιγουντιανές ταινίες με τιρμπάν, έντονο κόκκινο κραγιόν και πολλά δαχτυλίδια και βλέποντας από τόσο κοντά μία μυθική χορεύτρια (lucky us από την 3η σειρά μιας τεράστιας αίθουσας) συγκινήθηκα η βλαμμένη, που να την έβλεπα δηλαδή και να χορεύει 20 χρόνια πριν στο Λυκαβηττό!

About a month ago, I was lucky enough to attend Alicia Alonso’s Don Quixote ballet performed by the National Ballet of Cuba at the Athens Concert Hall. The performance -a colorful mosaic of dancers and decorative elements- seemed more like a play and less like a ballet since the expressiveness of the choreography and the whole direction totally made up for the absence of speech. In Alicia’s Alonso silent theatre, about 30 dancers livened up Cervantes’ classic story with detailed illumination since it included Don Quixote in his shining armor and Rosinante and Sancho Panza with a beer belly and the dreamy Dulcinea, and windmills and benevolent gypsies and malevolent soldiers and everything you can imagine when reading the actual book.

As an admirer of the Russian ballet school, Cuba’s ballet dancers seemed just a notch flabby and undrilled to me –they were lacking the agile postures and the lightsome jumps of the moscowians- they featured the charm and the thick brown hair of genuine Havana Club regulars though (mostly referring to TV’s ad Havana Club ‘cause I’ve never been to the real thing).

Even more than the play, what made an impression on me was the ever young establisher and director of Cuba’s National Ballet, whose personal story and career represents what we call “the triumph of will” due to her eyesight problems and tumultuous lifestory.

Against all odds in terms of her age, she was born in 1920 according to the Wikipedia, Alicia Alonso after the play’s finale got on the stage with a little help from her students –which she would hate I suspect- so as to greet her greek fans and fed on their applause, and during all this glittering appearance we couldn’t help wondering with my bff how she did manage to choreograph this whole Ben Hur with the multiple protagonists and the epic corps de ballet. The prima ballerina assoluta and Cubana was dressed and maquillaged like the grandes dames of Hollywood on some 50’s movies featuring turbans, bright red lipstick and lots of jewels, and by watching from so close a legendary ballet dancer (lucky us sitting on the 3rd row of an ultra grande hall) I was really moved like a dummy, imagine if I could have seen her dancing 20 years ago in the Lycabettus theatre!